وقتی در خیابان امیر کبیر (و حتی در خیابان های دیگر) کاشان طی مسیر میکنید که یکی از خیابان های اصلی شهر کاشان به شمار می‌رود نماهای به سبک رومی در دو طرف خیابان، برق را از چشمان شما در روز و شب می‌ربایند. در کنار زیبایی این نوع معماری این سوال پیش می‌آید که:
آیا من در کاشان ایران هستم؟ جایی که معماری خانه های تاریخی آن (خانه های تاریخی طباطبائی ها – عامری ها – بروجردی ها – عباسیان – راهب و … ) زبانزد خاص و عام در دنیاست؟ آیا نظارتی نیست؟ یا مشکل از قانون و قانون گذاران شهری و شهرداری و غیره است؟!!
خداروشکر که در تهران در این روز ها نما رومی مجوز پایان کار نمی‌گیرند و این بساط در تهران جمع شده است (که صد البته خیلی دیر این اتفاق افتاد). اما چرا در کاشان و یا شهرهای دیگر این امر پیگیری نمی شود؟
در تصاویر زیر برخی از این نما های رومی شهر کاشان را مشاهده میکنید
این مد یا ترند در نماهای شهر کاشان به گونه ای پیش رفته که فقط با یک بار گذشتن از این خیابان متوجه به اصطلاح چشم و هم چشمی سازندگان این بناها خواهید شد. به کجا چنین شتابان؟ آیا معماری کهن ایرانی جوابگوی سلایق امروز ما نیست؟ آیا معماری باستانی و یا اسلامی ما کم از نماد ها در جای جای بنا دارد؟ از طاق و قوس ها و مقرنس ها و معرق ها و کاشی های رنگی و ترنج ها و تره ها و گونه های آجر چینی و … گرفته تا شخصیت ها و نمادها…
اصلی ترین علت را میتوان بی توجهی مسئولان نسبت به این امر دانست. چرا که کافیست یک شرایطی را در نظر بگیرید که در آن مسئولان با بررسی های گسترده و بهره گیری از متخصصان امر در حوزه های مرتبط مانند معماری و باستان شناسی، طرح های زیبا و منحصر بفرد برای نماهای ساختمان های امروزی با گرایش های اسلامی و ملی ایران ارائه نمایند و کلیت راهبرد معماری را تبیین کرده باشند. در این حالت آیا باز ردی از نماهای غیر بومی باقی خواهد ماند؟
در این حالت هویت ما محفوظ خواهد ماند و حس اینکه مسئولان بالادستی قصد بر از بین بردن پیشینه هزاران ساله ما را دارند نیز از میان خواهد رفت.
